2 nov. Daintree

Reisverhaal door: Lucienne

Aan het ontbijt treffen we een ontzettend leuk ouder stel uit de omgeving van Haarlem. Als eerste vraag ik of ze niet zijn wakker geworden van mijn ongewone entree! Ze waren 20 minuten voor ons binnen. Ze hebben mij wel horen vallen maar ook horen lachen en maakte zich daardoor geen zorgen. We kletsen gezellig en zij hebben prima geslapen met alle natuurlijke geluiden. Jammer dat we niet nog een avond met ze konden kletsen. We moeten snel vertrekken om op tijd aan de andere kant van de rivier te zijn en Sigrid vertelt de B&B eigenaresse ‘Marion’ dat we die avond niet zullen terugkeren. Ze kijkt geschokt, denkt dat ze misschien iets moest gaan terugbetalen. Nee, we hoeven geen geld terug.

Om 9:20 u worden we opgehaald door het busje met daarin onze aboriginal gids “Aaron”. In het busje zitten nog 8 andere passagiers, waarvan ook 2 Nederlandse koppels. Gids Aaron (oud politieagent) is hier opgegroeid in Daintree Village. Zijn moeder bracht de kinderen iedere dag lopend naar school. Ze moest dan door de rivier lopen, water tot haar middel. Toen waren er echter nog geen krokodillen. In die tijd werd er op gejaagd, nu is het een beschermd diersoort. Ze staan ook niet op de eetlijst van de aboriginals, dus er op jagen is strafbaar.  Aaron stopt op diverse plekken en plukt dan ineens bladeren of bessen. Laat ons proeven of laat zien wat je met die bladeren kunt doen. Van een bladsoort maakt hij sop door er een beetje water erbij te doen. Het helpt ook voor jeukende insectenbeten. Ik doe ook maar iets op mijn been, waar de zoveelste dikke bult zit. Dan plet hij de stam van deze tak en het ruikt gewoon naar Midalgan. Goed voor spierpijn zegt hij.Dan laat hij ons een miersoort zien, pakt er een paar, plet ze een beetje en laat ons ruiken. Dit opent je neusgaten, nou inderdaad. Heel apart! Dan vraagt hij nog een vrijwillger om zo’n mier te pakken en het achterste gedeelte (z’n kont) op zijn tong te doen. Wij hebben een stoere Engelsman, die het durft. Op de tong krijg je een elektrisch schokje van deze mier. Hij laat ons gaanderweg nog diverse bessen en bladeren zien, zoals het vocht van een witte bes die helpt voor droge ogen. 

Dan gaan we met de groep naar zee. Het is eb en we gaan op zoek naar “mud crab” . Maar eerst nog even leren speerwerpen want dat is de manier om een krab of vis te vangen. Het water is heerlijk warm maar een krab nergens meer te vinden. We zijn net iets te laat. Daarna gaan we nog naar een soort waterval. De tour mag wat ons betreft wel eindigen, we zijn kapot. 

Rond 17:30 u zijn we terug bij de auto en als een speer terug naar het hotel in Port Douglas om te vragen of ze nog een kamer voor ons hebben. Gelukt, we krijgen dezelfde kamer, gaan snel iets lekkers eten in de stad en om 21:15 rol ik mijn bed in om vervolgens ca 12 u van de kaart te zijn. Sigrid praat nog even met de kids maar heeft weer moeite om de slaap te vatten. Ik sta uitgerust op en we gaan een autorit maken richting Mission Beach, onze volgende overnachtingsplaats.